Wat ik regelmatig tegen kom zijn ouders die in een oprechte poging om naar hun kinderen te luisteren, vooral bezig zijn hun kind “happy” te maken. Want welke ouder wil dat nou niet: een blij, vrolijk en tevreden kind?
Maar heeft het streven naar een “happy” kind ook schaduwzijden? Ik denk het wel.
Als je als opvoeder continu bezig bent met je kind gelukkig te maken, zou je wel eens bedrogen uit de bus kunnen komen. Want….wat is gelukkig? Een kind dat altijd zijn/haar zin krijgt omdat ouders bang zijn dat het niet “happy “ is?
In mijn ogen is een gelukkig kind een kind dat kan opgroeien in een omgeving waar het leert met allerlei emoties om te gaan. Waar het leert voor zichzelf op te komen, leert om te gaan met kinderen die soms niet zo aardig zijn, grenzen van anderen tegenkomt en teleurstellingen leert verwerken. Dus ja, dan komt je kind echt wel eens thuis met een zuur gezicht want dan was het niet leuk op school.
Ervan uitgaande dat je kind op een school zit waar het past kan het toch zijn dat je dan als ouder schrikt want….je kind is niet gelukkig! Je kunt de school de schuld geven dat ze jouw kind niet goed begeleid hebben. In dat geval kruip je in de huid van je kind en ga je totaal mee in het kind. Ik denk dat het kind daar niet wezenlijk mee helpt. De boodschap die je geeft is dan namelijk: de school is niet OK, je kunt het zelf niet oplossen, ik ( moeder/vader) los het dus wel op. Dat kan heel onveilig zijn. Ook zeg je in feite non-verbaal dat de emoties die het kind heeft onwenselijk zijn, die wil je zo snel mogelijk van tafel vegen zodat het weer vrolijk en blij is. Ben je zelf bang voor verdriet, boosheid, onmacht? Of mogen die gevoelens er ook zijn?
Ik denk dat het goed is als je achter je kind gaat staan, als een meer ervaren mens die het kind helpt zijn gevoelens en emoties te hanteren. Uiteraard neem je de gevoelens van je kind serieus, maar je hoeft er niet in mee te gaan; het is het ontwikkelingsproces van je kind! Als je de school vertrouwt is het belangrijk dat ook uit te zenden naar je kind; je zou eerst eens kunnen vragen naar wat er volgens de leerkracht gebeurd is, dat is vaak een heel ander verhaal. Dan kun je je kind ondersteunen bij het aangaan van de situatie samen met de leerkracht/begeleider, zodat jullie samen het kind ondersteunen. Dat geeft een veilige bedding om moeilijke zaken te leren. Als je slechts kritiek uit op de school zal het voor je kind ook moeilijk zijn om de begeleiders te vertrouwen. Zo ontstaat een neerwaartse spiraal; ook de begeleiders voelen uiteraard je wantrouwen aan wat een samenwerking niet makkelijker maakt.
Daarnaast zou je natuurlijk in jezelf onderzoek kunnen doen: wat spiegelt mijn kind mij? Of zit het gewoon niet lekker in zijn/haar vel, of is het gedrag van mijn kind wellicht een roep om aandacht van mij? Want ja, als je kind huilend uit school komt krijgt het wel je volle aandacht…
Zoals bij veel dingen gaat het vooral om het naar binnen keren en vandaaruit te reageren. want “happy kids” zijn nu eenmaal soms best “unhappy”.
Posted in: blog schoolleider.